ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Φαντάζομαι πως όλοι οι εκπαιδευτικοί μας να πληροφορήθηκαν την είδηση της χρονιάς, που ήρθε από Λύκειο της Θεσσαλονίκης. 

Πληροφορήθηκαν δηλαδή, ότι οι καθηγητές του Λυκείου αυτού, έδωσαν μαθήματα υπευθυνότητας, αγάπης προς τους μαθητές και πίστης στο λειτούργημά τους. Απλούστατα, ασχολήθηκαν με τους μαθητές τους, όχι επαγγελματικά αλλά σαν γνήσιοι λειτουργοί της Ελληνική εκπαίδευσης. 

Κατάργησαν τα ωράρια, τα συνδικαλιστικά κεκτημένα. 
Είπαν όχι στις εξωσχολικές δραστηριότητες. 
Απέρριψαν μετά βδελυγμίας τυχόν προσφυγή σε «ιδιαίτερα» μαθήματα, μετ’ αποδοχών. 

Έτσι, στην πράξη κατάργησαν και το ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ!!!

Απέδειξαν ότι το Δημόσιο Σχολείο, πρέπει και μπορεί να μεταδώσει γνώσεις και πνεύμα στα Ελληνόπουλα, που δεν τα μεταδίδουν ούτε τα πλέον μεγαλοσχήμονα Φροντιστηριακά Συγκροτήματα.

Έτσι όλοι οι μαθητές της Γ΄ Τάξης του Σχολείου τους, εισήχθησαν στα Πανεπιστήμια.

Η πλειοψηφία τους πρώτευσαν στις διάφορες σχολές.

Για να δώσουν έτσι οι καθηγητές τους την μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση, σαν αμοιβή των κόπων τους.

Ομολογώ πως με κυρίευσε το συναίσθημα της ζήλιας.

Μέσα μου ένιωσα μια γροθιά, σαν να ήταν από σίδερο να με σπαράσσει, χωρίς διακοπή.

Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ με κυρίευσε.

Γιατί αυτή η εξαίρεση των καθηγητών του Λυκείου αυτού της Θεσσαλονίκης να μην είναι ο κανόνας της Ελληνικής εκπαίδευσης;

Γιατί οι συμπατριώτες και συμπολίτες καθηγητές του τόπου μου, να μην επέλεξαν να είναι λειτουργοί εκπαιδευτικοί, αντί του στυγνού επαγγελματία και «συνετού» διεκδικητή συνδικαλιστή;

Γιατί να μην είμαι και εγώ, μαζί με ολόκληρο τον Θεσπρωτικό λαό περήφανος για τους εκπαιδευτικούς μας; Όπως είναι οι κάτοικοι της συγκεκριμένης συνοικίας της Θεσσαλονίκης;

ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ;

Όμως τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί γιατί ποτέ δεν είναι αργά.

Δεν έχω την απαίτηση να φέρω στη θέση του απολογούμενου τους εκπαιδευτικούς μας.

Είμαι βέβαιος πως δεν υπολείπονται σε γνώσεις και ικανότητα διδασκαλίας των συναδέλφών τους της Θεσσαλονίκης.

Το ίδιο βέβαιος είμαι για το φιλότιμο τους και την αγάπη τους τόσο για το λειτούργημά τους, όσο και για τους μαθητές τους.

Πολλές φορές και ο πλέον σοφός, δίκαιος και ηθικός λειτουργός, λόγω της σκληρής εποχής που ζούμε, είναι δυνατόν να παρασυρθεί.

Με αφορμή , λοιπόν, το επίτευγμα αυτό του Λυκείου της Θεσσαλονίκης, θέλω να πιστεύω πως και στους δικούς μας εκπαιδευτικούς θα ξυπνήσει το θεριό που κρύβουν μέσα τους και από την αμέσως επόμενη σχολική χρονιά, θα τους οδηγήσει στην κορυφή του βουνού απ’ όπου εκπέμπεται η γνώση.

Είμαι βέβαιος πως του χρόνου, τέτοια εποχή, όλοι θα μιλάνε για Τα Λύκεια της Θεσπρωτίας.

ΡΑΔΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ