Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Το νομοσχέδιο που συζητάμε παραβιάζει βασικές αρχές μιας ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Ίσως γιατί δεν είναι μεταρρύθμιση, αλλά απορρύθμιση.
Δεν αντιμετωπίζει τη φτώχεια των αδύναμων συμπολιτών μας.
Η αύξηση του χρόνου ασφάλισης για πλήρη εθνική σύνταξη κατά 5 χρόνια χτυπά τους μακροχρόνια ανέργους.
Τα άτομα με αναπηρία θα δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται κι άλλο, μέχρι και 50%, την ώρα που η κατάρρευση των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας τους αναγκάζει να πληρώνουν περισσότερα από την τσέπη τους για τη διαχείριση της ασθένειάς τους.
Οι χαμηλοσυνταξιούχοι θα χάσουν σταδιακά το ΕΚΑΣ ενώ μειώνονται – ή ακόμα και καταργούνται – οι συντάξεις χηρείας.
Και εκεί που θα ερχόμουν να συγχαρώ την κυβέρνηση για το Επίδομα Αλληλεγγύης, βλέπω ότι πολλοί από τους ανασφάλιστους υπερήλικες θα παίρνουν ένα κουτσουρεμένο Επίδομα Αλληλεγγύης.
Για ποιο λόγο;
Γιατί από το αρχικό ύψος του Επιδόματος, τα 360 ευρώ, θα αφαιρούνται περίπου 10 ευρώ για κάθε χρόνο που λείπει από τον ελάχιστο χρόνο διαμονής των 35 χρόνων στην Ελλάδα.
Αυτό σημαίνει ότι, ένας Βορειοηπειρώτης που έχει 20 χρόνια στη χώρα, θα παίρνει λίγα περισσότερα από 200 ευρώ…
Και αυτά στην καλύτερη περίπτωση, εάν δεν συμψηφίζονται με άλλες παροχές, όπως τα 80 ευρώ που παίρνουν Βορειοηπειρώτες από το Αλβανικό κράτος!
Πέρα από τη φτώχεια των αδύναμων, το νομοσχέδιο δε διασφαλίζει την αλληλεγγύη των γενεών και την ισότιμη κατανομή των βαρών.
Οι σημερινοί εργαζόμενοι πληρώνουν και θα έχουν πληρώσει πολύ περισσότερα από όσα θα πάρουν.
Οι ασφαλισμένοι που κατέβαλαν με συνέπεια ασφαλιστικές εισφορές θα δουν ανταποδοτικές συντάξεις με μειωμένα ποσοστά αναπλήρωσης.
Με την καταβολή διπλών εισφορών από όσους τυχαίνει να έχουν μισθωτή εργασία και «μπλοκάκι», τιμωρείται η παραγωγικότητα και «στραγγίζονται» μέχρι τέλους τα ίδια υποζύγια.
Ανάλογη τιμωρία επιφυλάσσεται και για τους επιστήμονες, τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, με την υπερβολική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού τους και τη μείωση των ποσοστών αναπλήρωσης.
Οι μικρές επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται σε περιοχές κάτω των 2.000 κατοίκων, δηλαδή σε χωρία και πολύ μικρά νησιά, χάνουν τις ασφαλιστικές ελαφρύνσεις.
Αυτό ξέρετε τι σημαίνει;
Σημαίνει ότι καφενεία σε απομακρυσμένα χωρία, όπως είναι στην περιοχή μου το Σούλι, η Μουργκάνα, η Σαγιάδα, και που παλεύουν να τα βγάλουν πέραν με 5 και 7 πελάτες την ημέρα, θα βάλουν λουκέτο…
Σκεφθείτε πόσοι τέτοιοι επαγγελματίες σε όλη τη χώρα απειλούνται με αφανισμό…
Με το νομοσχέδιο αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Κυβέρνηση λέει «ας τα φορτώσουμε όλα στα μεσαία εισοδήματα».
Μέχρι να πάψουν κι αυτά να μπορούν να πληρώνουν.
Έχοντας λυγίσει από το βάρος των υπερβολικών, και σε ορισμένες περιπτώσεις παράλογων, υποχρεώσεων.
Δεν πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, κύριε Υπουργέ.
Πρέπει, έστω και τώρα, να κάνετε ό,τι είναι δυνατό για να μειωθεί η υπέρμετρη επιβάρυνση αυτών που μπορούν ακόμα να πληρώνουν.
Πρέπει να εξετάσετε ένα πλαφόν μέγιστης ασφαλιστικής εισφοράς για τα μεσαία εισοδήματα και ένα σταθερό ποσό για την εισφορά υπέρ ΕΟΠΥΥ.
Μπορείτε να ελαφρύνετε τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις όταν μέλη της ίδιας οικογένειας εργάζονται στην ίδια επιχείρηση.
Πρέπει να προβλέψετε μια μεταβατική περίοδο για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Πρέπει να αντιμετωπίσετε όλες τις ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις ως ενιαίο μέγεθος, που δε θα ξεπερνά το 50-55% του εισοδήματος από εργασία ή και επαγγελματική δραστηριότητα.
Και σε αυτό το ποσοστό να περιλαμβάνονται το τέλος επιτηδεύματος και η ειδική εισφορά αλληλεγγύης.
Είναι αναγκαίο να αναζητήσετε πρόσθετους πόρους για τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος.
Σας είπα και νωρίτερα ότι σε αυτό μπορεί να βοηθήσει η αύξηση του αριθμού των ασφαλισμένων, μέσα από μια πιο ορθολογική πάγια ρύθμιση οφειλόμενων ασφαλιστικών εισφορών.
Γιατί σήμερα αυτό δε συμβαίνει.
Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Πέραν αυτών, υπάρχει και ένα βασικό ερώτημα, που έχει να κάνει με τη βιωσιμότητα της κυβερνητικής πρότασης:
Εγγυάται η Κυβέρνηση ότι, με τις αλλαγές που προωθεί, πώς το ασφαλιστικό δε θα συνεχίσει να αποτελεί δημοσιονομική «βόμβα»;
Αυτό είναι το μεγάλο ρίσκο του να μην έχεις πρόταση για μια ριζική, δομική αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος και να επιμένεις σε παραμετρικές αλλαγές – «μπαλώματα».
Διότι το δυστύχημα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι ότι στο μέλλον δε θα έχουν απομείνει ούτε επιχειρήσεις, ούτε εργαζόμενοι για να στηρίξουν τις επιλογές της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό.
Με ό,τι αυτό σημαίνει για την οικονομία και για τη χώρα…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου